Wyszukiwarka

Rehabilitacja w Akademii Przed-Szkolnej "Skrzat"

Prowadzący

 

 

Dominika Bartosz

 

Przygotowanie zawodowe:

 

  • Wyższa Szkoła Planowania Strategicznego w Dąbrowie Górniczej tytuł lic. Fizjoterapii,
  • studia podyplomowe na kierunku Oligofrenopedagogika,
  • kurs masażu I i II stopnia,
  • II modułowy kurs bazowy z terapii behawioralnej.

 

Rehabilitant poleca:

 

Przeprowadzone warsztaty dla rodziców na temat „wpływ masażu na układ proprioceptywny dzieci”

System propriocepcji blisko współpracuje z układem przedsionkowym, odbiera informacje z mięśni, ścięgien i stawów. Prawidłowe działanie tego systemu wpływa na sprawne poruszanie się i wykonywanie czynności ruchowych bez konieczności kontroli wzrokowej. Pomaga budować schemat ciała i poczucie, gdzie znajdują się nasze części ciała i jak się poruszają. Układ proprioceptywny ma duży wpływ na rozwój funkcji motorycznych i koordynację ruchów.

Charakterystyczne objawy zaburzeń w zakresie propriocepcji to:

  • niekontrolowane, chaotyczne ruchy;
  • dążenie do mocnego uścisku;
  • u małych dzieci tendencja do gryzienia i szczypania siebie i innych;
  • niszczenie zabawek i przedmiotów z powodu braku kontroli nad własnym dotykiem;
  • słaba precyzja w ruchach rąk.

Przykłady ćwiczeń wyciszających:

Dostarczanie wrażeń czucia głębokiego (propriocepcji)

 

  • 2 x dziennie (rano i wieczorem) mocniejsze wycieranie dziecka różnymi preferowanymi przez niego fakturami (nogi, ręce, plecy)
  • Masaż ciała zmiennymi fakturami podczas kąpieli
  • Dociskanie, oklepywanie, wałkowanie, zwijanie w matę, koc (głowa dziecka pozostaje na zewnątrz, wałkowanie dużą piłką, może być piłka typu kangur, wałkowanie butelkami wypełnionymi wodą o innej temperaturze (zimna i ciepła)
  • Na podłodze kładziemy koc, dziecko kładzie się na jego skraj, toczymy dziecko przed sobą (jak beczkę) jednocześnie zawijając dziecko w koc, następnie tocząc odwijamy dziecko
  • Zachęcamy dziecko do przenoszenia, przepychania cięższych rzeczy, dziecko siedzi wraz z rodzicem na podłodze, do koszyka z zabawkami mocujemy linkę i przyciągamy koszyk wypełniony dowolnymi przedmiotami, później możemy go odepchnąć
  • Mocniejsze przytulenie dziecka (niedźwiedzi uścisk)
  • Toczenie się, przewracanie na poduchy, materac
  • Bitwa na poduszki, przygotowujemy poduszki różnej wielkości, ciężkości z różnych materiałów, dziecko, rodzic trzyma poduszkę oburącz i poklepujemy się nią po wybranych częściach ciała kolana, plecy, dłonie itp. Nazywamy uderzane części ciała
  • Chodzenie, czworakowanie, podskakiwanie po kocyku pod którym umieszczamy różne maskotki, mogą wydawać dźwięki, dziecko może zgadywać kto to? (wcześniej możemy pokazać dziecku co chowamy pod koc)
  • Odpychanie oburącz dużej piłki, uderzanie w piłkę rękoma, ugniatanie jej różnymi częściami ciała(rodzic podaje nazwę, to jest ręka itp.)
  • Kilka krzeseł stawiamy jedno za drugim i przykrywamy kocem, powstaje tunel, dziecko przeciska się przez niego
  • Zabawa bandażem, zawijamy dziecko bandażem elastycznym, zabawa w mumię, możemy zawijać pojedyncze części ciała ręce, nogi, dziecko usiłuje się samo rozwiązać

 

Terapia behawioralna -  jest terapią stosowaną głownie z dziećmi ze spektrum autyzmu, zespołem Aspergera, ADHD oraz nadpobudliwych psychoruchowo. Polega na wzmacnianiu pozytywnych zachowań, wygaszając negatywne.

 

Terapia dziecka z autyzmem opiera się na trzech podstawowych zasadach:

 

1. Przygotowanie rodziców do pracy z dzieckiem poprzez wyjaśnienie im zachowań dziecka.

2. Rozszerzeniu form kontaktu z dzieckiem, przede wszystkim kontaktu fizycznego.

3. Stymulacji dziecka do kontaktów społecznych.

 

Terapia dziecka z autyzmem opiera się na trzech podstawowych zasadach:

 

1. Przygotowanie rodziców do pracy z dzieckiem poprzez wyjaśnienie im zachowań dziecka.

2. Rozszerzeniu form kontaktu z dzieckiem, przede wszystkim kontaktu fizycznego.

3. Stymulacji dziecka do kontaktów społecznych.

 

Obecnie nastąpiła stopniowa integracja różnych teorii terapeutycznych, które pozwalają wypracować podejście najlepiej służące dzieciom, członkom ich rodzin oraz innym środowiskom, takim jak szkoła, ośrodki pomocy i inne.

W terapii dzieci autystycznych stosuje się metody behawioralne, wsparte teorią poznania społecznego i terapią rodzin.

Główną podstawą terapii behawioralnej stanowią ogólne prawa uczenia się. Dzieci autystyczne mają zdolności uczenia się – tak jak inni ludzie – o ile znajdują się w specjalnie przystosowanym dla siebie środowisku. Środowisko to składa się z miejsc, w których dzieci przebywają na co dzień, a różni się od normalnego tylko na tyle, aby stało się dla niego bardziej funkcjonalne. W środowisku takim zapotrzebowanie na wykonanie jakiegoś zachowania przez dziecko powinno być wyraźne i zrozumiałe dla dziecka.

To , że dzieci autystyczne ponoszą porażki w normalnym środowisku, a odnoszą sukcesy w środowisku specjalnie dla ich zorganizowanym, wskazuje na to, że ich problemy mogą być widziane bardziej jako niedopasowanie pomiędzy ich systemem nerwowym a normalnym środowiskiem, niż jako choroba.

W terapii behawioralnej można wyróżnić trzy podstawowe cele:

 

1. Rozwijanie zachowań deficytowych,

2. Redukowanie zachowań niepożądanych,

3. Generalizowanie i utrzymywanie efektów terapii.

 

Zachowaniami deficytowymi nazywamy te zachowania, które uważa się za normalne i pożądane u dziecka w pewnym wieku i w pewnych okolicznościach, a które u dziecka autystycznego występują zbyt rzadko lub nie występują w ogóle ( np. prawidłowa mowa, okazywanie uczuć, zabawa, itp.).

Zadaniem terapeuty behawioralnego jest kształtowanie u dziecka autystycznego jak największej liczby zachowań adaptacyjnych, które rozwiną jego niezależność i umożliwia mu efektywne funkcjonowanie w środowisku. Niepożądane zachowania dziecka powinny być zwalczane, ponieważ sprawiają kłopoty otoczeniu oraz nie sprzyjają nauce.

W Zwalczaniu niepożądanych zachowań stosujemy dwie podstawowe metody: Odbieranie dziecku czegoś, co lubi, lub obdarzanie go czymś nieprzyjemnym. Zarówno jedno jak i drugie postępowanie powinno stanowić bezpośrednie następstwo złego zachowania się.

W edukacji dziecka autystycznego należy trzymać się podstawowych reguł behawioralnych.

 

1. Jeżeli chcemy, żeby zachowania występowały częściej, powinniśmy je systematycznie wzmacniać. Wzmocnienie jest czymś, co następuje bezpośrednio po pewnym elemencie zachowania i zwiększa prawdopodobieństwo jego ponownego wystąpienia. Są dwa rodzaje wzmocnień: pozytywne i negatywne. Wzmocnienie pozytywne polega na tym, że po danym zachowaniu następuje rzecz przyjemna, w przypadku zaś wzmocnienia negatywnego usuwamy rzecz nieprzyjemną.

W pracy z dzieckiem stosujemy prawie zawsze wzmocnienia pozytywne. Można wyróżnić cztery rodzaje wzmocnień: pierwotne np.: jedzenie i picie; wtórne np.: pieniądze, żetony; socjalne np.: pochwały, uściski, pocałunki; Stymulujące np.: zabawki. Wzmocnienie powinno być stosowane gdy dziecko zachowa się dobrze, bezpośrednio po tym , gdy się tak zachowa oraz w sposób wyraźny.

 

2. Zachowanie niepożądane nie powinno być wzmacniane.

3. Pojawienie się trudnego zachowania nie jest niebezpieczne, jeśli tylko nie jest wzmacniane.

 

Terapia behawioralna przebiega wg poszczególnych etapów:

 

  • Wczesne rozumienie mowy – przygotowanie do nauczania,
  • Trening imitacji – naśladowanie,
  • Dopasowywanie i sortowanie,
  • Imitacja werbalna,
  • Rozwój rozumienia mowy i mowy czynnej; nazywanie obiektów i czynności,
  • Pojęcia abstrakcyjne,
  • Budowanie zdań i nauka odpowiadania na pytania,
  • Umiejętności szkolne,
  • Rozwój społeczny i nauka wspólnej zabawy,
  • Czynności samoobsługowe.

 

___________________________________________________________________________________________

Prowadzący

 

 

mgr Agnieszka Walczyk

 

 

dyplomowana fizjoterapeutka, specjalizacja: rehabilitacja niemowląt oraz dzieci starszych

 

Przygotowanie zawodowe:

 

  • Uniwersytet Medyczny im Piastów Śląskich we Wrocławiu,
  • Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach,
  • Diagnostyka i rehabilitacja niemowląt i dzieci starszych. Kraków 2014r,
  • Rehabilitacja zaburzeń neurorozwojowych dzieci w wieku 0-12miesiecy. Bobath Psary 2015r,
  • Certyfikowany terapeuta MDT McKenzie 2012-2016,
  • Kinesiology taping 2012r.

 

Rehabilitacja ma na celu osiągnięcie jak największej sprawności i samodzielności małego pacjenta. Terapia prowadzona jest w oparciu o metodę NDT Bobath oraz szereg wspomagających metod neurorozwojowych. Program terapii oraz jej przebieg ustalany jest indywidualnie dla każdego dziecka.

 

Najczęstsze problemy będące wskazaniami do rehabilitacji:

 

  • zaburzenia napięcia mięśniowego,
  • opóźnienie rozwoju ruchowego,
  • zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej,
  • wcześniactwo,
  • mózgowe porażenie dziecięce,
  • asymetria, kręcz szyi,
  • uszkodzenia nerwów,
  • zespoły wad genetycznych,
  • wady rozwojowe ośrodkowego układu nerwowego
  • wspomaganie rozwoju dzieci zdrowych - profilaktyka zaburzeń psychoruchowych.

 

 

Terapeuta służy również pomocą i radą w razie jakichkolwiek Państwa wątpliwości.

Script logo   StudioStrona.pl